Hfz. Jusuf Barčić

Bilježe imami el-Buhari (100) i Muslim (2673) putem Malika, on od Hišama ibn Urveta, on od svoga oca Urveta, a on od Abdullaha ibn Amra ibnul Asa, radijallahu ‘anhuma, da je rekao: Čuo sam Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, da kaže: “Doista Allah neće uzeti znanje od ljudi tako što će ga uzdignuti od njih, nego će uzeti znanje uzimajući učene ljude sve dok ne nestane učenjaka. Tada će ljudi za predvodnike uzeti neznalice, koji će biti pitani, pa će odgovarati bez znanja i otići tako u zabludu odvodeći i druge sa sobom.” Kaže imam Ebu Hanife, rahimehullah: “Slušanje kazivanja o učenjacima i dobrim ljudima mi je draže od mnogih poglavlja iz fikha.” Allah, tebareke ve te’ala, nakon što je objavio Svome Poslaniku, sallallahu ‘alejhi ve sellem, kazivanja o vjerovjesnicima prije njega u suri El-En’am, je rekao: “To su oni koje je Allah uputio, zato slijedi njihov Pravi put!” (Prijevod značenja El-En’am, 90.)

U narednih nekoliko redova ćemo, sa nijetom uzimanja ibreta i pouke, uz Allahovu dozvolu, spomenuti nešto o jednom našem velikanu, istinskom borcu za oživljavanje Sunneta na prostorima Bosne, isukanom sabljom u borbi protiv svih vidova inovacija u vjeri, šejhu hafizu Jusufu Barčiću, rahimehullah. Šejh, hafiz Jusuf Barčić, rahimehullah, sin Saliha Barčića je rođen je 20. Džumadel uhra’a 1387. godine po hidžri, što odgovara 25. Septembru 1967. god. u selu Gornje Petrovice (Barčići) kod Kalesije. Odrastao je u duhu islama od prvih dana svoga života u porodici koja se među rijetkima u tom vremenu pridržavala vjere. Pričao mi je šejh, rahimehullah, da su bili odgajani od malena na čuvanje namaza, post, učenje Kur’ana i druge ibadete, tako da već u šestoj godini savladava arapsko pismo i počinje da uči ajete iz Allahove knjige gledajući u Mushaf. Nakon toga počinje da pohađa osnovnu školu u rodnom mjestu. Korisno je ovdje spomenuti i slučaj kojeg se šejh prisjećao i nakon više od 30 godina, kada je bio u prvom razredu osnovne škole.
Naime šejh, rahimehullah, je imao običaj da sa sobom u školu ponese mushaf iz kojeg je učio Kur’an, kako bi svoje slobodno vrijeme proveo družeći se s njime. Tako da ga je jednoga dana učiteljica, koja nije praktikovala vjeru, zatekla kako uči Kur’an i bila negativno začuđena time, nakon čega ulazi u razgovor sa njim i pokušava da ga odvrati od toga, ali naravno bezuspješno. Dječaku od sedam godina se već ljubav prema Allahovoj objavi urezala duboko u srce, i smirenim i odlučnim odgovorima ostavlja učiteljicu bez riječi. Nije ni čudo kada kaže Allahov Poslanik, sallallahu ‘alejhi ve sellem, u hadisu kojeg su zabilježili el-Buhari (4937) i Muslim (1859), putem Katade, a on od Zurare ibn Eufa, a on od Sa’d ibn Hišama, a on od Aiše, radijallahu ‘anha: “Onaj koji tečno uči Kur’an je u društvu Allahovih časnih i čestitih izaslanika – meleka…”. Nakon osnovne škole 1402 h.g. (1982 god.) upisuje se u Gazi-Husretbegovu medresu u Sarajevu gdje dolazi u susret s nekim od profesora koji su proveli dio vremena studirajući u arapskom svijetu i javlja mu se ljubav za istim.
U trećem razredu upisuje se u sekciju učenja Kur’ana napamet kod hafiza Halida Hadžimulića, imama Careve džamije, i u tada rekordnih 13 mjeseci završava hifz – učenje Kur’ana napamet, što ujedno i biva velikim podstrekom drugim učenicima da krenu istim putem. Nakon završetka medrese 1406 h.g. (1986 god.) pauzira dvije godine. U tom periodu odlazi na služenje vojnog roka, a u međuvremenu šalje aplikaciju za studiranje na Islamski Univerzitet u Medini.
Nakon služenja vojnog roka biva hatibom u jednoj od Zvorničkih džamija u periodu od šest mjeseci kada mu dolazi obavijest da je primljen na Islamski Univerzitet u Medini za školsku 1408/09 h.g. (1988/89 god.). Ubrzo nakon toga odlazi u grad Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi we sellem, i započinje studiranje na odsjeku za učenje Arapskog jezika pri Medinskom Univerzitetu gdje ostaje dvije godine, a nakon toga se upisuje na Fakultet Kur’anskih znanosti (na kojem se detaljno izučavaju kiraeti i tefsir) i dolazi u kontak sa mnogim islamskim autoritetima koji izvorno poznaju Kur’an, njegovo značenje i tumačenje. Kao student imao je priliku da susretne i bude u kontaktu sa mnogim poznatim islamskim učenjacima današnjice.
Od njih izdvajamo neka od, svima nama dobro poznatih, imena, kao: Imam Abdul-Aziz ibn Baz, rahimehullah, kojeg je šejh Jusuf, rahimehullah, imao priliku da povremeno sluša na javnim predavanjima u Mesdžidu Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, i na Univerzitetu, zatim šejh Muhammed ibn Salih el-’Usejmin, rahimehullah, kojeg je, također, imao priliku da sluša na predavanjima koja su se održavala povremeno u Mesdžidu Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, a imao je jednom i priliku da bude u direktnom kontaktu sa šejhom Ibnu ‘Usejminom, rahimehullah, u Taifu prilikom ljetnog raspusta, zatim šejh Abdullah el-Džibrin, Salih el-Fevzan, Abdul-Aziz Ali Šejh i drugi od poznatih islamskih učenjaka koji nisu živjeli u gradu Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, ali bi povremeno dolazili u posjetu Medini i iskorištavali i tu priliku za držanje predavanja i druženje sa učenicima, što je također, i hafiz Jusuf iskorištavao da se okoristi od njih i postavlja razna pitanja.
Učenjaci od kojih se šejh Jusuf, rahimehullah, najviše okoristio su, između ostalih, šejh Ebu Bekr el-Džezairi, muderris u mesdžidu Allahovog Poslanika sallallahu ‘alejhi ve sellem, kod kojeg je šejh Jusuf prisustvovao svakodnevno u terminu od akšama do jacije gdje je šejh Ebu Bekr držao predavanja iz tefsira, akide, fikha, ahlaka i dr. Zatim šejh dr. Halid ibn ‘Usman es-Sebt, u to vrijeme profesor tefsira na Fakultetu Kur’anskih znanosti, sa kojim je hafiz Jusuf imao stalne kontakte, uzimao od njega razne šerijatske znanosti. Onaj ko je poznavao hafiza, rahimehullah, mogao je primjetiti da je često spominjao šejha Halida es-Sebta, što ukazuje da je ostavio veliki uticaj na njega.
Zatim šejh Jahja ibn Ibrahim el-Jahja, sa kojim je šejh Jusuf, također, imao bliski kontakt, zatim šejh Abdullah ibn Muhammed Emin eš-Šenkiti, šejh Abdullah ibn Muhammed el-Gunejman, šejh Muhammed ibn Muhammed el-Muhtar eš-Šenkiti, šejh Abdul-Aziz el-Kari, šejh Ali ibn Abdurrahman el-Huzejfi, imam u mesdžidu Allahovog Poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, šejh Ahmed ez-Zehrani i drugi koje je teško pobrojati na ovom mjestu zbog ograničenosti prostora. Nakon što je završio fakultet 1414 h.g. (1994 god.) biva mu ponuđeno da nastavi postdiplomske studije, što on, rahimehullah, nakon savjetovanja sa šejhom Ebu Bekrom el-Džezairijem odbija. Kaže hafiz Jusuf, rahimehullah, da mu je šejh Ebu Bekr, kada je tražio savjet od njega, rekao: “Ja sam posjetio Bosnu osamdesetih godina i vidio sam da je neznanje u mnogome rašireno. Neka ti ne ostaju diplome na srcu! Vrati se i pozivaj ljude u Allahovu vjeru!”
Početkom 1995. godine vraća se u Bosnu i počinje sa davetskim radom. U prvom periodu odsjeda u području Zenice gdje se u to vrijeme vodio veliki prestiž između raznih humanitarnih organizacija koje su pokušavale da pozovu bosanskog čovjeka u svoje zablude, kao što su iranske i kršćanske organizacije. Bilo je i arapskih humanitarnih organizacija, također bio je tu i Islamski Balkanski centar i drugo što je navelo šejha, rahimehullah, da započne svoj davetski rad upravo na tom području, znajući da će prisustvo mnogih od tih organizacija donijeti sa sobom razne bolesti koje je potrebno adekvatno liječiti izvornim znanjem. U Zenici ostaje oko četiri godine nakon čega prelazi u Tuzlu i tu nastavlja svoj davetski poziv aktivno na čitavom kantonu.
Za Ramazan 1422 g.h. (2001 god.) godine biva pozvan od mještana u svome rodnom kraju Barčićima da predvodi teravih namaz u seoskom mesdžidu na što se odaziva (naravno pod uslovom da se neće praktikovati novotarije). Nakon Ramazana šejh, rahimehullah, odlučuje da se zastalno i nastani u Barčićima, predvodeći namaze i držeći hutbe u spomenutom mesdžidu, i naravno nastavljajući sa ostalim davetskim aktivnostima na području Tuzle i dalje.
Nakon izvjesnog vremena šejh, rahimehullah, biva nepravedno zatvoren od strane ruke šejtanske i odveden u KP Dom u Zenicu, iz razloga koje ne želimo ovdje spominjati, i provodi tu šest mjeseci. To nije puno usporilo šejha, rahimehullah, u njegovom ustrajnom pozivu. Šejh iskorištava taj period za edukaciju drugih zatvorenika i uspješno pomiruje određene zavađene grupacije. Spominje se da je na desetine zatvorenika naučilo sufaru u tom periodu. Imao bi svakodnevne dersove iz akideta, tefsira, fikha i dr., a nakon ikindije namaza odvajao bi period od sahat vremena za pitanja i odgovore. Zadnju noć u zatvoru skupina zatvorenika organizuje oproštajno sijelo sa šejhom, rahimehullah, na kojem je zatvorski mesdžid bio premal da bi primio sve koji su imali volju da prisustvuju.
Nakon izlaska iz zatvora hafiz, Allah da mu podari Džennet, se opet vraća u svoje rodno mjesto Barčiće i još aktivnije nastavlja sa da’vetskim aktivnostima na području Tuzlanskog kantona, a nakon određenog vremena postepeno počinje i sa aktivnostima na području Sarajeva i Maglaja odlazeći jednom mjesečno (svakog prvog četvrtka u hidžretskom mjesecu). Počinje sa predavanjima iz tefsira u Carevoj džamiji u starom dijelu grada u Sarajevu, na poziv glavnog imama džamije hfz. Hadžimulića. Nakon perioda od godinu dana pojavila se potreba za češćim odlaskom u Sarajevo pa šejh, rahimehullah, ubacuje termin dersa svake druge sedmice, a ubrzo i sedmično.
U isto vrijeme hafiz ubacuje i sedmični termin dersa u džamiji Kralja Fahda na Ali-Pašinom polju, a u povratku iz Sarajeva bi često imao i termin na radiu ‘Naba’ u Visokom. Šejh, rahimehullah, je stavio poseban akcenat na hutbu u mesdžidu u Barčićima, i rijetko kada se znalo desiti da ga nešto pomete u tome pa da se ne stigne vratiti kući do džuma-namaza. Iz dana u dan se broj onih koji su posjećivali njegova predavanja i nastojali da dođu do njega povećavao, što su primjetili Allahovi neprijatelji i pokušavali na sve načine da poremete. Od toga su i svima nama dobro poznata dešavanja u selu vezana za mesdžid, a zatim jaki medijski udari sa svih strana. Šejh, rahimehullah, se u jednom trenutku osjećao napuštenim čak i od mnogih oni koji se pripisuju slijeđenju Sunneta, ali to ga, rahimehullah, nije pomelo niti oslabilo niti zaustavilo.
Naprotiv, samo mu je povećalo ustrajnost i istinski oslonac na Uzvišenog Allaha, dželle ve ‘ala. U petak 11. Rebi’ul-evvela 1428 g.h. (30.03.2007 god.) u povratku sa da’vetskih aktivnosti u Sarajevu na ulazu u Tuzlu u jutarnjim satima (zadnjoj trećini noći) doživljava saobraćajnu nesreću i biva prebačen na Univerzitetsko Klinički Centar Gradina u Tuzli. U večernjim satima istog dana, posljedicom povreda zadobijenih u nesreći, odlazi inša-Allah na bolji svijet, u Allahovo zadovoljstvo i milost, u društvo onih kojima je Allah svoje blagodati podario, od vjerovjesnika, iskrenih, šehida i dobrih, a divno li je to prebivalište. Šejh Jusuf Barčić, rahimehullah, je iza sebe ostavio troje djece; Muhammeda, Abdul-Medžida, i Selmu, molimo Allaha da ih izvede na selamet, da ih učini Svojim iskrenim robovima, i da ih sačuva svakog ko im želi nanijeti zlo bilo koje vrste, kao što molimo Allaha, tebareke ve te’ala, da hafizu Jusufu, rahimehullah, podari najuzvišeniji stepen u Džennetu, džennetul-firdews, da primi od njega dobra dijela, a pređe preko loših, da ga učini od onih koji će biti u Njegovom, dželle še’nuh, hladu kada ne bude drugog hlada, i da nas sve zajedno spoji sa njim u društvu onih “…koji su se Allaha bojali” i koji će “…biti u džennetskim baščama i pored rijeka, na mjestu Istine, kod Vladara Svemogućnoga.” (Prijevod značenja El-Kamer; 54-55.), a naša poslijednja dova je: “… neka je zahvala Allahu, Gospodaru svjetova.” (Prijevod značenja Junus; 10.). Salavat i selam donosimo na Allahovog Poslanika Muhammeda, njegovu časnu porodicu, vjerne ashabe, i sve koji ih budu slijedili u dobročinstvu i bogobojaznosti do Sudnjega Dana.